Doneer met een Tikkie of 

Nieuws

Kijk op onze Vrijwilligerswerk pagina om te zien wat jij kunt betekenen voor Upendo in Kenia, of kijk op de sponsorpagina om te doneren. 

zomer 2022

Hierbij de nieuwsbrief van de zomer van 2022!

 


april 2021

De nieuwsbrief van het 1ste kwartaal 2021 is uit!  Klik op de brief om hem te openen.

 

december 2020

Kerst in Upendo!

Dit jaar hebben we in december alle kids weer in het nieuw gestoken! Dit is altijd een feestje, shoppen met de kids! Ze zijn enorm blij met de nieuwe outfits zoals je op de foto's ziet! Verder is het kerstfeest goed gevierd. Het begon met het slachten van de geit voor een feestmaal en daarna samen gezamelijk lekker eten dat door de huismoeders was klaargemaakt. Ook werd er een leuke film gedraaid en hebben de kinderen spelletjes gedaan, gedanst, gezongen en voordrachten gehouden. Een mooie kerst!


oktober 2020

De nieuwsbrief van het 4de kwartaal is uit!  Klik op de brief om hem te openen.

 

augustus 2020

De nieuwsbrief van het 3de kwartaal is uit!  Klik op de brief om hem te openen.

 

mei 2020

De nieuwsbrief van het 2de kwartaal is uit!  Klik op de brief om hem te openen.

 

januari 2020

 

We hebben geweldig sponsor nieuws. De vastenactie van meerdere parochies in Roermond zal voor Upendo zijn dit jaar! Onze dank is groot!


september 2018

WE RUN FOR UPENDO! We hebben weer een prachtige dag gehad 2 september jl. Deze dag was de en Driesch Loop in Valkenburg a/d Geul. We hebbe een mooie opbrengst opgehaald van 975 euro voor Upendo! Met dank aan Luciën Thijssen en onze sponsoren RID - Dyslexie Dyscalculie en Paulussen advocaten! Dames; Carolien, Ingrid, Kim, Emma & Nanja, jullie waren weer top! 

Juli 2018

Een groep sportievelingen uit Zuid limburg gaan dit jaar de halve marathon rennen in Valencia. Per persoon hebben ze 21 euro gedoneerd en samen is het prachtige bedrag van 1000euro opgehaald voor Upendo! Onze dank is groot!

December 2017

BS de Steenen Brug: Kerst 2017, BS de Steenen Brug waar onze kinderen naar toe gaan houden voor Upendo een geweldige kerstinzameling gehouden met de hele school! Met de kerstviering hebben basisschoolkinderen een prachtig bedrag opgehaald van €1027,- voor Upendo! Ze hebben knutselwerkjes verkocht, er was een heus restaurant en ouders mochten vrij doneren! Ouderraad, team en natuurlijk alle kinderen, hartelijk dank voor deze geweldige donatie, hier kunnen we heel veel mee doen voor de kinderen van Upendo!
Namens iedereen van Upendo: Asante Sana (dankjewel!)

September 2017

Op 3 september jl. was er de Den Driesch loop in Valkneburg a/d Geul. Upendo was hieraan gekoppeld als goede doel. Met een klein team met Ingrid Wouters, Carolien Brands en onze gezinnen hebben we er een mooi evenement van gemaakt! We danken organisator Lucien Thijssen voor zijn medewerking, we zijn blij dat we aan dit mooie evenement mochten worden gekoppeld! Voorafgaand mochten we op TV Valkenburg en radio (RTV Maas en Mergelland) vertellen over de loop.



Januari 2017

Afgelopen januari ben ik samen met mijn vriend Mischa naar Upendo gereisd en heb weer mogen genieten van de vrolijke kinderen van Upendo! Doel van de reis was naast het zien van de kinderen ook het vieren van ons tienjarig bestaan! Dit hebben we dan ook met de kinderen gevierd met frietjes, cakejes en liedjes! We zijn heel trots op deze mijlpaal!

Met alle kinderen gaat het goed. Ze zijn gezond en gaan bijna allemaal naar school. Alleen de allerkleinste Bonnie en twee kinderen met een handicap (Joy en Sam) zijn overdag thuis. Joy, een 12-jarig meisje met lichamelijke en geestelijke handicap zal in maart een operatie aan haar been krijgen en zal daarna ook weer naar school terugkeren. We hebben veel kunnen doen in de korte tijd dat we er waren. Zo zijn we bij de oudste jongens gaan kijken op hun school en hebben we de district childofficer  (hoofd kinderbescherming) kort ontmoet. Daarnaast hebben we met Jackson en de huismoeders goede afspraken gemaakt om het contact verder te optimaliseren. Ook hebben we met Jackson ideeën besproken over de toekomst en eventuele ‘income generating projects’. Verder hebben we een nieuw gastoestel gekocht om het de huismoeders iets makkelijker te maken daar het oude gastoestel kapot was. Daarnaast hebben we alle bedden voorzien van nieuwe matrassen (er waren nog een aantal in huis aanwezig van de vrijwilligers vd familie Brands, dank hiervoor!) en waterdichte matrashoezen. Deze laatste heb ik uit Nederland meegenomen, dank aan iedereen die deze gedoneerd hebben. De kinderen waren er heel blij mee! Ook hebben we Beatrice en Lukia een nieuw schooluniform laten aanmeten, deze twee dames gaan sinds januari nl ook naar de middelbare school. We hebben ons bezoek afgesloten met een kampvuur, gemaakt door babu (opa) en ook hier hebben de kinderen gesmuld van popcorn en veel gezongen. Dit was een heerlijke laatste avond onder de heldere sterrenhemel!

Om jullie een beter beeld te geven van het leven van de kinderen beschrijf ik hieronder kort hun dag. De kinderen vertrekken ’s morgens in alle vroegte, rond de klok van 6u, te voet naar school en ze komen thuis tegen 4u in de middag. Dan wassen ze hun kleren uit en worden de schoenen gepoetst door de huismoeders. Daarna maken ze huiswerk en is er tijd om samen te spelen. Leuk om te zien is er dat er in de grep van 30 kinderen ook sub-groepjes ontstaan. Zo is er een groepje met jongens van rond de 9 of 10 jaar oud die lekker samen spelen. Ook een groepje meiden, beginnende pubers van rond de 13 jaar oud, trekken veel samen op. Daarnaast zie je dat ook dat de kleintjes zich samen goed vermaken. Tijdens het eten is de groep samen aan tafel en helpen de grotere kinderen de kleintjes. Tijdens het eten wordt er zachtjes bij gekletst en gelachen met de huismoeders, de sfeer is heel goed en opgewekt. Na het eten hebben de kinderen afwisselend taakjes om de huismoeders te helpen met de afwas. Tegen half 8 is er een gezamenlijk afsluiting van de dag. Kinderen en huismoeders staan dan in een grote kring en zingen gebedjes en liedjes, variërend van traditionele Kiswahili liedjes tot de nieuwste hits van Westlife!

        

Ik zat met een goed gevoel terug in het vliegtuig naar huis. De kinderen zijn vrolijk en gezond, de huismoeders Leah, Rachel en Regina goed en lief voor de kinderen en de sfeer in huis is goed. Tuurlijk zijn er zaken die je met een ‘Westers’ oog anders zou willen zien, met name op achterstallig onderhoud zoals het ontbreken van peertjes in de lampen of gevarieerder eten. Maar dat laat in Kenia. Naar Keniaanse maatstaven gaat het super en dat is het belangrijkste!

Lieve groetjes Tessa

December 2016

Het was weer zover, tijd voor ´Bijna Kerst!´. Een geweldige theatershow met liedjes, sketches en veel meer. Al vele jaren is een deel van de opbrengst voor Upendo! Dit jaar wilde we de mensen van de show verrassen en hebben de kinderen een filmpje opgenomen, bekijk het fragment hier!

November 2016

Jaaa, de tickets zijn geboekt! In januari 2017 kan ik de kinderen en de staff van Upendo weer in de armen sluiten. We zullen dan ook een mooi feest gaan vieren want Upendo bestaat in februari van 2017 precies 10 jaar!

Liefs Tessa

Oktober 2016

Graag stellen we twee nieuwe kindjes in Upendo aan jullie voor! Een broertje en een zusje van 1 en 3 jaar oud. Deze twee schatjes zijn sinds deze week in Upendo! De situatie waarin de kinderen verbleven was erbarmelijk met amper voedsel en geen veiligheid. Moeder was sinds zeven maanden uit beeld, vertrokken, en vader verslaafd en veelvuldig afwezig. Gelukkig is deze nijpende situatie door omwonende op tijd bij de kinderbescherming gemeld. De kindjes zijn nu veilig en voelen zich weer geborgen, ze kunnen heerlijk vrolijk kijken zoals je op de foto's ziet en vooral het oudste meisje geniet van haar nieuwe omgeving, geheel met nieuwe kleding en roze lakschoenen! De kinderen in Upendo zijn ook blij met de komst van de kleintjes! <3

                         

Maart 2016

Pasen:

Ook in Upendo wordt Pasen groots gevierd, het feest begon al op goede vrijdag! Hieronder een paar foto's van deze heerlijke dag! dat de kinderen hebben genoten van de spelletjes samen is wel op de vrolijke gezichtjes te zien. Ook de huismoeders stralen!

                                                   

Vastenactie Schondeln

Eind deze maand is de grote vastenactie van het Lyceum Schondeln in Roermond. We houden je op deze pagina op de hoogte van de ontwikkelingen! website Schöndeln:  "Donderdag 24 maart vindt onze jaarlijkse vastenactie weer plaats. Een dag waarop wij ons samen inzetten voor een goed doel. Dit jaar is het goede doel Upendo Childrens Centre, een Keniaans weeshuis dat zich inzet voor de toekomst van kinderen in de buurt. Ook dit jaar halen we door middel van vele acties geld op voor dit fantastische doel. De nachtwandelmarathon zal dit jaar met maar liefst 250 leerlingen en docenten een enorme bijdrage leveren aan de vastenactie. Niet alleen de nachtwandelmarathon draagt bij aan onze vastenactie van dit jaar, ook de flessenophaalwedstrijd van de brugklassers en de andere verschillende marathons zoals de dans-, les- en gamemarathon vinden dit jaar weer plaats. Het belooft onder het genot van de beats door het glazen huis, en de verschillende lekkernijen in de pauzes een prachtige dag te worden. Wij kijken er in ieder geval enorm naar uit, hopelijk jullie ook!" Hierbij het filmpje gemaakt door TV Ellef. 

Januari en Februari 2016

In januari is Marjo voor de derde keer teruggekeerd als vrijwilligster naar Upendo. Ook dit keer heeft ze een mooie tijd gehad, en de kinderen helemaal. Ze wordt gekscherend de 'mzungu of the boys' genoemd (blanke van de jongens) omdat ze zich veelal sterk maakt voor de grotere jongens in het huis. De meeste vrijwilligers gaan op in de kleintjes en de grotere meiden zijn niet bang om de aandacht te vragen. De grotere jongens echter sneeuwen vaak onder. Gelukkig niet bij Marjo. Verder heeft ze schoenen gekocht en vele andere zaken voor in het huis. Ze heeft ook vanuit Nederland een mooie kinderwagen meegenomen voor de gehandicapte Joy! Later deze maand zijn Loura en haar schoonmoeder een paar dagen in Upendo geweest. Ook hier hebben de kinderen van genoten!

            

Regina: "Last week children from secondary from secondary school came home for Mid-term and we had some activities. they went for the seminar and they were taught about the effects of drugs abuse and early relationships.
Some children went play volleyball and they went up to district level, some others went for drama festival up to provincial level
one girl in form one (Charity Gathoni) participated in science congress. We thank God we have talented kids. They are all healthy we just had minor cases and we ended the month with two volunteers and every one in the house appreciated their love."

December 2015

De heren en dames van 'Bijna Kerst' hebben wederom een prachtige avond verzorgd met liedjes, sketches en een gevoelige noot. Ook dit jaar is een deel van de opbrengst weer voor Upendo Children's Centre. Heren en dames van bijna kerst, bedankt!

      

November 2015

Sanne Tummers en Oscar Keulen hebben Upendo verblijd met hun komst. Zowel Sanne als Oscar hebben een professionele achtergrond in de media als programmamaker en journaliste. Ze hebben deze experstise ingezet en een prachtig filmpje gemaakt van de kinderen van Upendo. Wat zijn hun dromen, wat willen ze later worden als ze groot zijn? Check hier het hartverwarmende filmpje, ik weet zeker dat je rer een grote glimlach van op je gezicht krijgt!

Filmpje: Dancing makes the world go round!

                                

November 2013

Sponsoractie op het Sintermeerten College. In de school was de aula omgetoverd tot een markt met kraampjes waar de leerlingen lekkernijen konden verkopen voor het goede doel. Diverse organisaties met contacten in diverse landen in Zuid-Amerika en Afrika presenteerden zich. Tessa Janssen had sjaaltjes en bijouterieën meegenomen ten behoeve van Upendo Children's Center in Kenia.

 

Juli 2012

 
Er zijn weer veel vrijwilligers in het weeshuis, je kunt hun belevenissen volgen op de vrijwilligerspagina.
Verder kan ik met trots vermelden dat we sinds 16 juli jl de plaatselijke kleuterschool runnen. Dit betekent dat ook de allerkleinsten uit het dorp naar school kunnen. De lerares is Miss Pauline Wanjiru.

September 2011

Upendo Children's Centre; Number one in the Province!!!
 
Jackson:
We are all doing ok here in Upendo. We’ve got so many kids now because some other children’s homes have been closed down due to luck of registration and poor management that leads to untidiness and poor feeding. There had been series of abrupt thorough inspections in the past three months where children had closed door meetings with children officers where they expressed them selves.
 
This time, we were considered number one in central province. We’ve got a beautiful certificate for that. They said we are better than the other homes because we have children of all ages and the place is well orderly, clean, good disciplined children, all places and space well utilized etc!
Today we’ve got 38kids where 8 of them are temporary based. We’re expecting 4 more under aged children; I think they are between 1yr and 3yrs. We are rescuing them from 'Love', a child children’s home which is also being closed down. It is in Narumoro on your way to equator. The children will stay for two weeks then they’ll be taken to Nairobi children’s homes that give children up for adoption.
 
Tessa:
Ofcourse we are very proud of our entire team in Kenya, who takes such a splendid care of the children. We hope to continue this path. We are also doing this with the help of all our wellwishers (donateurs) and volunteers. Thank you to all for making it possible for us at Upendo to become number one home of the entire province!
 
With love Jackson and Tessa

April 2011 

Everyone is doing well here only that almost everybody was having cold flu last month. We thought it was due to coffee flowering scent, sometime it happens. But now all are doing well enjoying every moment in our beautiful big house.

All the kids performed very well in school and they had good grades as well as remarks from their teachers. The girls who are now in class 8 (final class) are the best in school and I’m certainly sure that they’ll get national schools. So we need to be prepared for their school fees next year which will be high.

We’ve got  six new kids, namely; Erastus Gichaga 10yrs, Charity Gathoni 10yrs, Peris Wanjiru 9yrs, David Macharia 7yrs Stella Muthoni 4yrs and Angera Nyambura 2yrs.

Erastus is a sweet boy rescued from Karatina town where he was a street boy for several years then he was taken to juvenile Nyeri where he had stayed for two years, he was to young to be taken there but he ended up there due to lack of his parent traces and a suitable rehabilitation centre. He’s so sweet and will join school this May.

Charity is a sweet girl who is 10yrs old she lost her mother last year and she had to stay with her very old  dad alone. Some villagers did not trust the man with the girl in one house coz the old man whose in his eighties married a very young girl (charities mother) which is not common in our society. The girl is already in school and she’s an old friend of Mary. They’ve been in the same class for 3yrs now.

The other 4 are of the same mother abandoned in a very pathetic condition. They were five but one girl died some weeks back due to the bad condition. Their house didn’t have door, bed or beddings, They used to sleep on dirty old cloths without anything to cover them. The big sister was the one who was taking care of the others. She would make fire and cook what she borrowed from the villagers.

I have to stop there because the volunteers are waiting for me to take them to town for food parcels for the poor people and maybe for the slum.

Jackson (manager Upendo)

 

November 2010 Verhuisd!

Lieve sponsoren, familie en vrienden,

Jaaaaaaaa, het is eindelijk zover, het moment waar de hele Upendo familie op heeft gewacht, al sinds we de fundamenten hebben gelegd in februari 2008…..waar we al tijden van gedroomd hebben…..Jaaaaaaaa, het is klaar, het is groot, het is geweldig, het is mooi, het is schoon, het is ruim, het is warm…..

….Het is…. het nieuwe weeshuis!

Vorig weekend zijn, nadat Jackson alle spullen had verhuisd, ook de kinderen naar het nieuwe weeshuis gegaan. Ze keken hun ogen uit, waren dol enthousiast! Dat blijkt mede uit de mail die ik gisteren van Jackson ontving, daarin de onderstaande quote:

“This time, we are better than ever! IN THE NEW  HOUSE unbelievable!!! A long time dream turning in to a reality!!! very big, very clean, very beautiful! I wish you are here to see the excitements with the kids! running all over screaming!! today is the third day in the house but it seams as still the first day!!!”

De kinderen en familie van Upendo hebben, net als de bouwploeg, de vele vrijwilligers en ook ikzelf, het huis de afgelopen twee jaar zien groeien. Eerst het gelijk maken van de grond, toen de fundamenten, de eerste muren, de deuren en ramen, het dak en als laatste de binnenkant met stroom, water en de afwerking. Het was een groot karwei, ‘bloed zweet en tranen’ om maar in “tegeltjes teksten” te spreken, dat Jackson en mij zonder de hulp van jullie allen niet was gelukt.
Vanuit vele hoeken werd er geld gedoneerd, scholen, particulieren, familie, vrienden, (oud)vrijwilligers en velen meer droegen financieel een steentje bij. De bouwploeg en architecten hebben het geheel perfect voorbereid en zijn meerdere malen op eigen kosten naar het prachtige Kenia afgereisd om daar de lokale bevolking te begeleiden in het bouwproject. Vrijwilligers hebben speeltoestellen gekocht voor de tuin, muren en deuren geverfd, meubels gedoneerd en aandacht gevraagd voor het project. In totaal heeft het nieuwe weeshuis tegen de 75.000,00 euro gekost maar nog veel meer uren dan 75.000 aan arbeid! Het resultaat mag er zijn! Kijk maar naar de zeer recente foto’s!

Een aantal mensen en organisaties wil ik in het speciaal noemen, omdat op cruciale momenten hun steun doorslaggevend is geweest. Dhr. Vankoeverden voor zijn royale donatie, de bouwploeg (o.a.Guus, Willy, Pieter, Sjef, Con, Vincent, Jozef) en architecten van INEX voor hun tomeloze inzet en mijn vader Patrick, die als penningmeester ervoor heeft gezorgd dat elke euro goed terechtkwam. Ook de bouwploeg in Kenia, olv Benjamin en Jackson. Verder ook de vrijwilligers voor hun harde werk ter plaatse en achteraf door donaties. Interfood voor de genereuze kerstdonaties, de scholen die sponsorlopen en markten hebben georganiseerd, Paul van Loo & friends, voor de sfeervolle kerst optredens en daaruit volgende donatie, mijn broer Ivo en schoonzus Chantal die met hun bruiloft geld vroegen i.p.v. cadeaus. Mijn moeder en de rest van mijn vrienden en familie, ooms en tantes die mij al steunen vanaf het eerste uur, toen ik lekker impulsief besloot een weeshuis te gaan oprichten!

In het bijzonder wil ik ook nog mijn tante Marleen bedanken. Marleen heeft in februari jl. een bezoek gebracht aan Upendo, samen met mijn oom Ed (sponsor van het eerste uur!). Hier heeft ze de kinderen in haar hart gesloten. Na haar overlijden, slechts een aantal maanden later, heeft ze haar nalatenschap gedoneerd aan Upendo, voor de opleiding van de kinderen. Zo blijft Marleen voor altijd een deel van Upendo!
 
Via deze weg wil ik iedereen die zijn of haar steentje op wat voor manier dan ook heeft bijgedragen, hartelijk danken voor jullie geloof en vertrouwen in het project, voor jullie inzet en steun. Jullie hebben de droom die Jackson en ik vier jaar geleden hadden, een eigen huis voor de weeskinderen van Upendo, laten uitkomen!

‘Asanthe sana’

oftwel ‘hartelijk dank’ in het Swahili!
Dankzij jullie steun en de steun van jullie familie en vrienden (is echt zo’n spreekwoordelijk olievlek!) hebben de kinderen van Upendo een echt thuis!

Liefs Tessa

 

Augustus 2010

Lieve allemaal,

Net weer thuis na een heerlijke drie weken Kenia. Inmiddels zijn er weer een aantal kleine lieve kids bijgekomen die ook al weer helemaal zijn geacclimatiseerd aan de andere kinderen en de huismoeders. Toch altijd grappig te zien hoe ze druk en ‘wild’ binnenkomen en dan zo snel zich aanpassen en heerlijk spelen en gnieten. Kinderen zijn zo veerkrachtig!

Zo is een van de nieuwe meiden de kleine Joy. Joy is een klein meisje (ongeveer jaar of 6 oud, heel moeilijk te schatten) met een meervoudige handicap, ze is erg achter in haar lichamelijke en geestelijke ontwikkeling. Toen ze binnenkwam kon ze letterlijk weinig tot niets. Door de inzet van de huismoeders, vrijwilligers en andere kids kan ze nu alleen eten en een beetje lopen. En ipv slaan en bijten lacht ze nu vrolijk naar de andere kids. Mooi om te zien. Verder ook geweldig om te zien hoe de kinderen steeds meer uitgroeien tot zelfstandige sterke kids. Dat is zo gaaf.

Dit bezoek aan Kenia stond ook in het teken van de opening van de nieuwbouw, dat is nl erg nodig. Het huidige huis is te klein, veel te klein! Maar helaas heb ik het tehuis nog niet kunnen openen en zijn de kids nog niet verhuist…. Het is een typisch geval van T.I.A. This is Africa! Alles gaat hier op een ander tempo en je moet er letterlijk bovenop zitten. Maar het is wel bijna af, haha, maar de ‘bijna’ is nu al maanden zo. Maar het einde is nu echt in zicht. De vrijwilligers hebben wederom een groot deel geschilderd (dank aan Siobhan, Ineke, Janneke, Eva, Dexter en Auke die er waren toen ik er was en aan alle vrijwilligers voor hen!!!) Samen met de plaatselijke bevolking hebben ze het huis weer dichter gebracht naar de opening! Hopelijk is het binnen een paar weken compleet af, en kunnen de kids over. Dan ga ik in de herfstvakantie terug om het officieel te openen, dat is nl een hele happening in Kenia! Je moet dan echt het hele dorp en alle kennissen etc uitnodigen, en natuurlijk ontvangen met een rijkelijk maal, heb er nu al zin in! De kids vragen ook steeds vaker wanneer ze gaan verhuizen, ze zijn er erg bij betrokken.

Verder hebben we ook ditmaal leuke dingen gedaan met de kids, van uitjes naar Greenhills (speeltuin en zwembad) tot een heuse eendags- safari met de hele bubs, dat was heerlijk. Mijn vriend was ook mee ditmaal en ik was heel blij hem aan ‘mijn’ kids voor te stellen, dit is nl een groot deel van mijn leven, mis ‘mijn’ kids nu dan ook weer enorm, maar weer aftellen voor de komende keer, de opening, dan gaan mijn ouders waarschijnlijk mee, dat zou heel mooi zijn! 

Ik zal een paar foto’s bijvoegen van de bouw, de kids en voor de verhalen over Upendo en van de vrijwilligers, check:

www.upendocentre.org. En mocht je ook een steentje willen bijdragen, sponsoring (eenmalig of van een kind) is altijd zeer welkom. Rek nr. ABN AMRO 59.63.47.596
Stichting Upendo Children’s Centre in Maastricht.

Liefs Tessa

 

Newsletter August 2009

Hier weer een berichtje vanaf keniaanse bodem. Ik schrijf dit met het gelach en gejuich van 23 kleine kids op de achtergrond, heerlijk toch!

Na een zeer voorspoedige reis kwamen we aan in Nairobi waar een heus welkomscommitee, inclusief 5 kids ons kwamen ophalen. Met 'we' doel ik op mijn moeder, Claudia, Daisy, Vivian en ikzelf. Bovenstaande dames zijn vnl leraressen die ik ken vanuit Nederland en wiens scholen Upendo sponsoren. Verder waren er ook Bart, Angela en Laura, drie vrijwilligers die al in Nyeri waren. Een hele gezellige groep, klikt enorm!

In Upendo zongen de kids ons welkomsliedjes en werden we met veel geknuffel en kusjes onthaald! Wat een heerlijk gevoel, voelt als thuiskomen! We hebben cadeautjes uitgedeeld en waren lekker aan het spelen toen Patrick, een nieuw jongetje van anderhalf jaar oud, opeens viel, begon te stuiptrekken, oogjes draaide weg...paniek. Ik dacht dat hij iets had ingeslikt, een snoepje in zijn keel vastzat. Ik stak mijn vinger in het kleine keeltje en hij gaf over, geen snoepje, gelukkig.... Maar wat er dan aan de hand?? Hij bleef heel lang buiten bewustzijn en we waren heel ongerust! Op naar de dokter, die was helaas niet aanwezig, wel een lieve verpleegster. Patrick kreeg hier echter weer een aanval, was ongelooflijk heet, 39graden koorts... Zelfs de verpleegster was ongerust, hij moest worden opgenomen. Na twee ziekenhuizen te hebben angedaan, vonden we eigenlijk een goed ziekenhuis dat ons meteen wilde helpen. Onderweg had Patrick een derde aanval gehad, duurde ook steeds langer eer hij bij kwam. Je volet je dan zo machteloos, zit je daar met een klein jochie op je arm die zo gloeit van de koorts en verder helemaal slap is, ik was echt bang dat hij het niet zou halen. Zeer confronterend, zeer emotioneel. Ik was samen met Vivian en Jackson, alle drie stil... In het ziekenhuis is Patrick opgenomen, hij heeft bloedvergiftiging en de aanvallen werder veroorzaakt door de koorts. Net weer in het ziekenhuis geweest, hij lacht weer, enige dat herinnert aan de angstige middag is het kleine infuusje in zijn armpje. Morgen gaan we hem weer halen, kan niet wachten!!!!

Natuurlijk zijn er ook vrolijke zaken zoals de verjaardag van mijn moeder en die van Bart. Deze hebben we uitgebreid gevierd met echte taart, een tripje naar Greenhills waar de kids op een ponny hebben gereden en naar hartelust hebben gespeeld op een groot grasveld. 's Avonds hebben we pasta gekookt op twee houtvuren voor alle kids, daarna gezongen, gedanst. Zo mooi, zelfs de allerkleinsten zongen liedjes, to cute!!! 's Avonds naar de plaatselijke disco, aand e biertje, wijntjes, lekker. We waren met zes meiden en Bart, dus om mannen op afstand te houden was jarige Bart onze man, wij zijn harem. Alle mannen kregen daardoor zoveel ontzag voor Bart dat ze hem de hele avond biertjes kwamen brengen, hij was 'the man!!!'

Verder hebben we ook genetwerkt, we ontmoeten op datzelfde avondje uit Nick, een Amerikaan die van origine uit Nyeri komt. Hij heeft ons de dag erna voorgesteld aan de burgemeester en hoofd van de politie, komende week komen ze kijken bij de constuction. Verder heeft Vivian een miljonair ontmoet, een man uit Pakistan die in Nairobi woont. Hij is zelfs met privechauffeur langsgekomen vanuit Nairobi om de kids te zien. Een geweldige man! Deze twee mannen, Naeem en Nick zijn nu al zeer begaan met Upendo en de kids, wat een geluk hebben we deze mannen tegen te komen! Zij kunnen nog veel gaan betekenen voor de kids!!!!

Eergisteren zijn we voedselpakketten gaan uitdelen in de slums. Gewone basisdingen, rijst, bonen, suiker, etc. De slums zij altijd zeer confronterend, zo'n ongelooflije armoede maar ook zo'n ongelooflijke gastvrijheid. Voorbeeldje; (in meerdere betekenissen van het woord..) Een vrouw, Susan met HIV, die buurkinderen, ook geinfecteerd opvangt omdat de ouderzijn gestorven. Susan woont in een hutje van golfplaten, huur van 10 euro per maand dat ze verdient door kleding te wassen van de buren. (Natuurlijk hebben we haar de komende maanden huur gegeven, het is zo oneerlijk verdeeld...) Deze vrouw heeft niets maar zorgt toch voor de kids, wat een groot hart. Bart zei terecht, 'deze vrouw moet een lintje krijgen, niet een of andere zanger, dit zijn de mensen die echt verschil maken' Hij heeft groot gelijk!!!!!!

Dit is echt een wereld van tegenstrijdigheden, het ene moment staan we dansend in een keniaans kroegje, lachend, het andere moment zie je ongelooflijke armoede maar ook ongelooflijke moed en positiviteit. Telkens weer word je geconfronteerd met jezelf, het land, realiteitschock, beseffen hoe goed wij het hebben, ongeloof, geluk, liefde, kinderarmpjes om je nek, gelach, gehuil, alles....intens, intens mooi ook......

Ik houd jullie op de hoogte, morgen gaat de bouw beginnen, gaan we een nieuw huis maken voor mijn lieve kids, ik ben gelukkig!

Tijd in Kenia vliegt voorbij, zo moet ik alweer bijna naar huis terug....zoals altijd, en diegene die in Upendo zijn geweest herkennen dit vast...IK WIL NIET!!!! Omdat je de dagen zo intens beleeft en er zoveel gebeurt vliegen ze voorbij, echter als je terugkijkt op de dagen lijkt het alsof ik hier al weer weken ben! Heel tegenstrijdig, net zoals bijna alles hier....

Afgelopen februari hebben een aantal Keniaanse mannen meegeholpen met de start van de nieuwbouw. Een van deze jongens, Peter van 23jaar oud is vorige week overleden. Bart (vrijwilliger) was met Jackson hem gaan opzoeken in het ziekenhuis, dat bleek heel heftig, de jongen was nl heel ziek...de dag erna is hij gestorven. Met Bart, de meiden en andere mensen hebben we geld bij elkaar gelegd voor de begrafenis, de kist en de ziekenhuisrekening. Je praat dan over enkele tientallen euros, niets voor ons maar zoveel geld voor de familie. Ze waren dan ook heel dankbaar. Dat is zo dubbel, we gingen nl met de opa van de gestorven Peter de doodskist uitzoeken. Tjee, wat voel je je dan nietig en vreemd. Wilde de opa zelfs dat wij de kist zouden uitzoeken, zodat hij niet een te dure zou nemen, dan hebben we het over 50euro, zo bizar. Bart en ik stonden erbij en keken ernaar, waren echter het liefst onder de grond gekropen. Ik was de hele dag ook letterlijk misselijk. De begrafenis was vooral heel erg lang maar ook mooi, de hele mis buiten in een soort van tent en in het Swahili. Prachtig om te zien hoe na afloop alle vrienden van Peter zijn graf dicht gooiden, zoveel spades in de grond, kippenvel... Sowieso was de begrafenis een beetje dubbel, diezelfde dag hoorde we nl dat mijn oma heel erg ziek is en het waarschijnlijk niet lang meer maakt, maar zij is dan wel 91, dat is een veel mooiere leeftijd om te gaan, 23jaar is te jong.

Maar er zijn ook hele mooie dingen in Kenia, waaronder mijn kids! Ze waren al vaker aan het vragen wanneer we nu eens bleven slapen in het weeshuis, dus dat hebben we gedaan! Met een viertal wazungu (blanken), de huismoeders, vrienden en alle kids hebben we een filmavondje gehouden! Bij zo'n avond hoort natuurlijk popcorn, frisdrank en voor ons (en de huismoeders!) een wijntje...of 2! Popcorn sprong door de gehele keuken en smaakte geweldig, kids genoten, echt zo'n Sinterklaasavond gevoel, gezellig is een suf woord maar dekt wel de lading! Tot diep in de nacht mooie gesprekken gehad met andere wazungu, gaaf om te zien hoe je hier in zo'n korte tijd mensen in je leven toe laat, je elkaar leert kennen, dat is de charme van het reizen....

Veel van mijn kids hebben nog familie; ooms, tantes of grootouders, deze gaan we ook vaker bezoeken, met voedselpakketten. Vaak zie je dat de familie dan enorme interesse toont in de kids, vooral als we met een colonne blanken arriveren zoals nu het geval was. Echter in het verleden werd er vaak niet naar de kids omgekeken als ze alleen aan hun lot overgelaten waren, dubbel dus... gelukkig prikken we daar doorheen en...zijn er ook familieleden die oprecht blij zijn! Zoals de oma's en overgrootoma's van Imma, Mary, Kevin en Maina! Wij met een bus vol zingende kids de bushbush in, ik leek net een volleerd matatu(=busje)driver toen ik een zandpad omhoog stoof, mijn moeder hield haar hart vast, pole pole, hakuna matata! De kids hebben heerlijk gespeeld met de buurkids, de oma's keken vertederd toe, leven is soms toch echt heel mooi! Helaas moest ik constateren dat ik geen 12 meer ben en aan het boompjeklimmen heb ik dan ook een flinke blauwe plek op mijn arm overgehouden, haha, eigen schuld, dikke bult..letterlijk! Heerlijk dagje!

Bij de familie van Jackson, de manager, woont een houseboy Frederick, een jongen die klusjes in en rond het huis doet. Frederick kwam op een avond laat bij het kampvuur naast Bart en mij zitten met de vraag of wij hem konden helpen naar school te gaan. Hij had nl al toelatingsexamen gedaan, was aangenomen maar kon het schoolgeld niet betalen. Met Bart, Laura, Angela en Frederick zijn we de school gaan bezoeken, prachtig! Ook prachtig om te zien dat kids hier echt naar school willen, zijn vaak zo gedreven, mooi! Nog even het geld etc regelen en dan weer een toekomstige dokter naar school gestuurd! Hier kun je echt een verschil maken in een leven, dat geeft zo'n fantastisch gevoel!

Over jochies gesproken, op de donderdag stond David ineens voor mijn neus, mijn favo ex-straatjochie! Hij groeit zo hard, echt al een man aan het worden. Ook mooi dat hij mijn moeder kon ontmoeten! David heeft samen met Frederick twee dagen meegeholpen met de nieuwbouw, dat gaat trouwens snel!!! Niet te geloven hoe snel dat gebouw uit de grond omhoog komt, super om het met de dag te zien veranderen! Overdag gaan we met de kids vaak naar het terein toe waar gebouwd wordt, bij de Wachira's, ze spelen daar dan in het zonnetje, boekjes voorlezen en genieten!
's Avonds is er bij het huis van de Wachira's een kampvuur, dat is zo geweldig, kids zingen liedjes en we eten samen, daarna gaan de kids naar huis en komen de biertjes te voorschijn, heb soms zelfs de zon zien opkomen, hanen horen kraaien en alijd genoten, who needs sleep!

Omdat het bij het huis van de Wachira's heel druk is door de bouw en de vrijwilligers slapen we af en toe ook in een hotel, vlak bij het weeshuis. Lig je daar net lekker te dromen wordt er hard op de deur gebonkt, wakker worden! Word er een heuse volkstelling gehouden!!(een maal in de tien jaar!) Wij al mooi roepen dat er geen afrikanen in de kamer zijn, helaas, ook wij, de wazungu, moeten worden geteld! Naast de telling moesten we ook een aantal vragen beantwoorden; 'Tot welke stam behoren jullie?'!!!! Grappig!

Pfffwwww....Ik zou nog uren kunnen doorgaan met schrijven maar het is al zo'n lap tekst geworden, dan doe ik jullie niet aan! Om het allemaal iets levendiger te maken zal ik zsm foto's online zetten, houd www.tessajanssen.com dus in de gaten! 

Liefs Tessa 

 

Newsletter June 2009

Christel & Astrid, 2 volunteers

Zondagnacht 06 juli was het dan zover. Na een reis van ongeveer 20 uur zetten we eindelijk onze eerste stap op Keniaanse bodem. Taxichauffeur Anthony leek na enkele uren wachten op het vliegveld nog steeds blij te zijn om ons te zien. Aangezien het niet verstandig is om s´nachts in Kenia te reizen hebben we een paar uurtjes geslapen in een hotel in Nairobi. Maandagochtend nog even lekker warm kunnen douchen voordat we met Anthony richting Nyeri vertrokken. Een autorit waarbij de verkeersregels ondergeschikt leken te zijn aan lef, de claxon en een groot portie doorzettingsvermogen. Af en toe flink remmen voor loslopend vee en dan weer op naar de volgende hobbels en kuilen.
Aangekomen in Nyeri stond Jackson (managing director van Upendo Children´s Centre) ons al op te wachten. Bij huize Bernard en Purity, de ouders van Jackson waar wij gedurende ons verblijf in Kenia zouden overnachten, werden we gastvrij onthaald. Bernard en Purity wonen op een primitieve boerderij met een koe, geiten, kippen, eenden en een zeer grote tuin. Jackson en zijn gezin hebben een eigen huisje op het erf. Toen we werden rondgeleid realiseerden we ons dat we echt ´back to basic´ gingen, maar desalniettemin was het hakuna matata gevoel direct aanwezig.

Na een eerste lunch in Nyeri town gingen we dan eindelijk naar Upendo Children´s Centre. De grote kinderen waren nog op school, maar de allerkleinste kinderen verwelkomden ons met Keniaanse liederen. Na een eerste verlegen begroeting waren de kindjes meteen enthousiast. Terwijl we kennismaakten met de huismoeders Regina, Rebecca en Caroline hingen de kinderen al aan ons. Onze blanke huiden werden uitvoerig aangeraakt en vooral ons zachte haar vonden ze erg interessant.
Na een paar uur gespeeld te hebben kwamen de grotere kinderen uit school. Ze stelden zich netjes voor en ook hier weer enkele verlegen begroetingen. De grote kinderen hielpen meteen met de kleinere kindjes en met huishoudelijk karweitjes. Dit alles gebeurde met een big smile. Na het maken van het huiswerk was het etenstijd. Er werd uitgebreid gezongen en gebeden en daarna aten de kinderen hun bordjes leeg. Vervolgens was het weer speeltijd. Stralende gezichten toen we ballen, knuffels en ballonnen te voorschijn haalden. Wat zijn deze kinderen blij met kleine dingen. Rond een uurtje of 8 was het bedtijd en vertrokken wij richting Bernard en Purity waar we een gezellige avond beleefden.

Na een nacht heerlijk slapen in ons stapelbed werden we dinsdagochtend al vroeg gewekt door het gekraai van de haan. De Keniaanse muziek was al te horen, dus enthousiast sprongen we uit bed. Wassen met een teiltje water en een gat in de grond als toilet, ach het ´back to basic´ went snel. Aangekomen in het weeshuis kwamen de kindjes direct met vieze handjes en snotneuzen op ons afgerend. Wat een heerlijk gevoel. Jackson wilde ons de komende weken zoveel mogelijk laten zien, dus zijn we eerst samen met hem Nyeri Town gaan verkennen.
Het straatbeeld van Nyeri wordt gekenmerkt door troep waar koeien, kippen, geiten en ezels heerlijk van eten. De mensen leven hier erg relaxed, pole pole. Op straat werden we als mzungu (blanke) constant aangekeken en nageroepen. Het zien van een mzungu lijkt hier op het onverwachts spotten van de koningin in Nederland en de Kenianen wilden ons dan ook voortdurend de hand schudden. In Nyeri Town hebben we het graf bezocht van Robert Baden-Powell, de oprichter van de scouting. Dit lijkt de grote trots te zijn van de inwoners van Nyeri. Vervolgens naar het Children´s Department Office, de plaatselijke Raad van Kinderbescherming. Helaas waren de contactpersonen van Jackson niet aanwezig en hebben we hier geen echte indrukken kunnen opdoen.
Toen was het tijd om enkele kinderen uit school te gaan halen. De Upendo kindjes helemaal trots dat zij door ons mzungus werden opgehaald. Ook de andere schoolkinderen sprongen van blijdschap, helemaal toen wij lollies te voorschijn haalden. Verder het dorp in gegaan om voedselpakketten uit te gaan delen aan arme families. Erg indrukwekkend om te zien hoe deze mensen leefden. Deze mensen hadden waarschijnlijk al dagen niets meer gegeten en waren zo dankbaar.
Terug in het weeshuis bleek het feest te zijn. Huismoeder Regina en Purity (één van de oudere kinderen) vierden hun verjaardag. Voor Purity was dit haar allereerste verjaardag die zij vierde. Tot een half jaar geleden woonde dit meisje alleen in een huisje op het erf van haar broer. Des te meer reden dus voor een groot feest. Er kwam taart te voorschijn en er werd veel gezongen en gedanst. We kwamen tot de ontdekking dat Keniaanse kinderen veel ritme hebben.



Woensdag zijn we samen met Lawrence, een vriend van Jackson , op bezoek geweest bij zijn familie. Wederom werden we overal zeer gastvrij ontvangen. Terug bij huize Bernard en Purity bleek dat enkele schoolkinderen onverwachts een dagje vrij hadden. Heerlijk lopen spelen met de kinderen op de boerderij.
En we zijn weer een ervaring rijker, we hebben namelijk onze eerste koe gemolken. Oké het kostte ons en de koe enige moeite, maar we hadden uiteindelijk toch echte melk.
De rest van de dag hebben we nog samen met Bernard een koffieplantage bezocht, zijn we op bezoek geweest bij huiszuster mama Jo en hebben we natuurlijk weer uitgebreid genoten van de kinderen in het weeshuis.

Donderdag en vrijdag gingen we op onze eerste safari. Onze gids Stanley kwam ons al vroeg in de ochtend ophalen. Aangezien we de nacht ervoor door ons stapelbed waren gezakt hadden we maar weinig geslapen. We probeerden nog wat slaap in te halen in het safaribusje, maar dit ging niet lukken . Het was namelijk een echte keniaanse rit onder het motto waarom recht rijden als het ook slingerend kan. Achteraf gezien maar goed ook, want we hadden niets van de route willen missen. De natuur in Kenia is echt prachtig.
We hadden een tussenstop bij de ecuator en vervolgens bij de Thomson Falls. De Thomson Falls is de grootste waterval van Kenia, die we zijn afgedaald. Het bleek een behoorlijke klim te zijn, maar het was zeker de moeite waard.
We hadden een heerlijke lunch bij onze campsite en vervolgens zijn we doorgereden naar Lake Nakuru.
Lake Nakuru is een meer met een roze golf van flamingo´s en daarnaast heel veel pelikanen en andere vogels. Ook hebben we hier veel ander wild gespot, waaronder neushoorns. Even een klein stress momentje in ons pole pole gevoel toen we uit het safaribusje gingen om wat foto´s te maken. Aangezien het dak nog openstond hing er al snel een baboon in onze bus. Gelukkig hadden we stoere Safari Stanley bij ons, die de baboon weer snel wist te verjagen.
s´Avonds een kleine tegenvaller op de camping toen onze warme douche ijskoud bleek te zijn en onze flushing toilet daadwerkelijk een maal heeft geflushed. Maar ach als je dan je tent uitstapt en het lijkt alsof er miljarden sterren aan de hemel staan, maak je je hier niet druk om.
De volgende dag weer vroeg op om de hot springs in Lake Elementata te bezoeken. Van hier uit verder gereden naar Lake Navaisha waar we met een bootje tussen de hippo´s hebben gevaren. En toen weer terug richting Nyeri, want ondertussen misten we de kinderen al erg. Nog een laatste tussenstop gehad met uizicht over het indrukwekkende Rift Valley. Aangekomen bij huize Bernard en Purity wachtte ons een leuke verassing. Er was een bord geplaatst op de grond waar het nieuwe weeshuis gebouwd gaat worden. Het geld is binnen en de bouw kan gaan beginnen.

Zaterdag weer een hele dag met de kinderen kunnen doorbrengen. We zijn met de grotere kinderen gaan picknicken op Nyeri Hill. Een mooi uitzicht, een heerlijk zonnetje en fantastische kinderen, wat wil je nog meer. We hebben allerlei Keniaanse spelletjes geleerd, wederom veel gezongen en ontdekt hoe goed deze kinderen hun snoepjes delen met de andere kinderen.

Zondag gingen de kinderen naar de kerk, maar Jackson en wij hadden die dag andere plannen. Ayub is een jongetje dat toen hij een half jaartje oud was door zijn moeder in een put is gegooid. Ze is hiervoor veroordeeld tot een gevangenisstraf van 10 jaar. Zijn broertje en zusje wonen nu bij zijn grootmoeder en samen met Ayub gingen we bij hen op bezoek.
Jackson vond het tijd worden dat we kennismaakten met de matatu, het openbaar vervoersmiddel van Kenia. De matatu is een busje waar 9 personen in passen maar dat vervolgens wordt volgestouwd met 20 personen tot men er bijna uitvalt. Avontuurlijk gezellig zullen we het maar noemen. Ayub was blij en zenuwachtig dat hij met ons zijn familie mocht bezoeken. Echter bij zijn familie aangekomen leek hij zich niet echt op zijn gemak te voelen. De familie leeft in een armoedig huisje en Ayub was een beetje bang dat wij hem daar achter zouden laten. Gelukkig hadden we onze lollies bij ons en had hij al snel weer een smile. Terug in de matatu waren al zijn zorgen verdwenen en lag hij heerlijk op onze schoot te slapen. Oké onze zorgen werden groter toen de chauffeurs van verschillende matatu´s tegen elkaar op gingen toeteren en gassen en het maar een paar centimeter leek te schelen of we in een ravijn zouden rijden. Maar we zijn veilig aangekomen in het weeshuis, waar de overige kinderen ondertussen flink aan het poetsen waren. Na even geholpen te hebben met de schoonmaak was het weer speeltijd voor de kinderen.
s´Avonds zijn we even met Jackson en Lawrence naar een bar geweest, waar wij Tusker het lokale bier hebben kunnen proeven.



Maandag hebben we weer voedselpakketten uitgedeeld bij arme families. Ditmaal had Jackson families uitgezocht, waarvan de gezinsleden jiggers hadden. Jiggers zijn parasieten die onder teennagels van mensen kruipen en vervolgens eitjes onder de huid leggen. Langdurig verblijf van deze parasieten kan blijvend hersenletsel veroorzaken. Jiggers zijn makkelijk te genezen, maar deze families hebben geen geld hiervoor en geen kennis hierover. Naftali en Maina, 2 weeskinderen die op vroege leeftijd al op straat zworven, hadden deze jiggers ook voordat zij naar Upendo kwamen. Gelukkig zijn zij nu volledig genezen en lijkt het erop dat deze parasieten bij hun geen blijvende schade hebben aangericht.
Na deze indrukwekkende bezoeken zijn we naar het weeshuis gegaan, waar de huismoeders ons geleerd hebben hoe je chiapata´s, een soort van keniaanse pannenkoeken, maakt. Vervolgens naar de markt in Nyeri Town geweest, aangezien wij Bernard en Purity hadden beloofd die avond voor hen te koken. Deze markt was fantastich, aan fruit en groenten geen gebrek.
Voordat wij gingen koken zijn we eerst samen met Bernard en Purity op bezoek geweest bij de familie van Purity. Zij leken erg vereerd te zijn dat er mzungu´s op bezoek kwamen en alle buurtkinderen kwamen langs. Purity was helemaal happy. Bij ons vertrek kregen we zelfs een levende kip cadeau, die op de boerderij is geslacht en naast onze pasta werd geserveerd.

Dinsdag hebben we de scholen in Nyeri bezocht. Allereerst de school waar de kinderen van Upendo hopelijk in de toekomst heen zullen gaan. We kregen een rondleiding en waren aangenaam verrast toen bleek dat ze hier een klas willen beginnen voor kinderen met leerproblemen. In het weeshuis verblijft namelijk een jongen Christopher en hij is autistisch. Speciaal onderwijs voor hem is eigenlijk noodzakelijk en het zou dus fantastisch zijn als ze hem dit in de toekomst kunnen bieden. Toen we wilden vertrekken werd ons gevraagd nog even een les te geven over Nederland. Daar stonden we ineens voor een klas met kinderen die ons allemaal verlegen en nieuwsgierig aanstaarden.
Na een rommelige les zijn we doorgegaan naar de school waar de oudste kinderen van Upendo zitten. Ook hier kregen we weer een uitgebreide rondleiding. Toen we afscheid namen van het schoolhoofd bleek de pauze te zijn aangebroken. Er kwamen wel honderden kinderen op ons afgerend, die ons allemaal wilden aanraken. Met aan elke vinger wel 5 kinderen bereikten we uiteindelijk ons busje en zijn we verder gereden naar een opvangtehuis voor geestelijke gehandicapten voor nog een rondleiding.
Aangekomen in het weeshuis bleek dat Philip, een van de kinderen, ziek was. Samen met Lawrence hebben we hem meegenomen naar het ziekenhuis. Echt apart om mee te maken hoe snel die weeskinderen zich aan ons hechten. Philip was erg bang in het ziekenhuis, maar leek ons volledig te vertrouwen. Hij heeft een griep en we hebben medicijnen meegekregen. Samen met mama Jo nog de kinderafdeling van het ziekenhuis bezocht, echt zo zielig. Er zijn daar zieke kinderen, maar ook gezonde kinderen die door hun ouders zijn achtergelaten en waar geen plek voor is in de weeshuizen in de omgeving. Er was zo´n lief meisje bij dat al ruim een jaar in het ziekenhuis woonde. Hopelijk kunnen ze dit meisje in Upendo plaatsen zodra het nieuwe weeshuis gebouwd is.
Daarna snel terug naar het weeshuis, want Jackson had ons gevraagd ook hier pasta te maken. Helaas viel onze pasta niet bij alle kinderen even goed.

Woensdag was alweer onze laatste dag met de kinderen en we wilden dan ook veel tijd met ze doorbrengen. ´s Ochtends nog even KENWA, the Kenia Network of Woman with Aids bezocht. Ook dit was weer indrukwekkend om te zien. Behalve vrouwen zaten hier ook kindjes met aids. Onze indruk over de organisatie hier was zeer positief.
Vervolgens naar de sloppenwijken gegaan om de oma van Aisha te bezoeken. Aisha is een meisje uit het weeshuis, waarvan haar beide ouders aan aids zijn overleden. Vervolgens is zij bij haar oma gaan wonen, maar zij had een drankprobleem en Aisha werd hier verwaarloosd. Nu woont ze sinds een half jaartje in Upendo en heeft haar oma sindsdien niet meer gezien. Haar oma leek haar leven enigszins verbeterd te hebben en was erg blij met het zien van foto´s van Aisha.
s´Middags hebben we weer enkele kinderen uit school gehaald. Samen met huismoeders Regina en Rebecca namen we wederom het vervoersmiddel de matatu. Nog steeds waren we hier niet aan gewend. We werden betast door onze medereizigers, die volgepropt boven op ons zaten.
In het weeshuis nog lange tijd met de kinderen gespeeld en onze laatste cadeautjes uitgedeeld. De kinderen bleken een afscheidshow voor ons te hebben georganiseerd. Er werd veel gezongen en er werden teksten uit de bijbel geciteerd. Het was superleuk, maar vooral erg ontroerend. We hebben in korte tijd al zo´n goede band opgebouwd met de kinderen en de huismoeders. Het afscheid was dan ook erg emotioneel.

Na wederom een moeilijk afscheid van Jackson, Bernard en Purity zijn we donderdagochtend samen met Safari Stanley en Steven, de broer van Jackson, voor 2 dagen vertrokken richting de Masai Mara. In de Masai Mara aangekomen begon de speurtocht naar wild. We hebben vele dieren gespot waaronder leeuwen en cheeta´s. Ook hebben we een bezoek gebracht aan de Mara River, waar de hippo´s en krokodillen in het water lagen te wachten voor de gnoes en zebra´s om de rivier over te steken. Op de camping wederom een koude douche, maar ach douchen is toch overbodig als je meteen weer stoffig word.
Verder hebben we nog een bezoek gebracht aan de lokale Masai bevolking, waar we kennisgemaakt hebben met hun gebruiken. We werden ontvangen met een welkomstdans en ze lieten hun huizen, de manyatta´s, zien.
Verder lieten ze ons zien hoe ze op traditionele wijze vuur maken en hoe ze het bloed van een koe aftappen dat we vervolgens mochten opdrinken.
In de avonden met andere reizigers een kampvuurtje gemaakt onder het genot van een Tusker.
Overal om ons heen hoorden we het gezoem van krekels en speurden we naar ritselende takjes en glimmende oogjes. En toen we dan eindelijk in ons bed lagen, hoorden we de hyena s huilen rondom onze tent. Wederom een bijzondere ervaring.

Zaterdag laat in de middag kwamen we aan in Nairobi. We hadden een heerlijk hotel waar we eindelijk al het stof van ons konden afwassen. We hebben heerlijk gegeten in restaurant Tratorria en toen op tijd gaan slapen, aangezien Nairobi niet echt veilig is om alleen op stap te gaan.

Zondag hadden we onze laatste dag in Kenia. We hebben een bezoek gebracht aan het David Sheldrick Orphanage, een weeshuis waar olifantenwezen uit heel Kenia worden opgevangen. De olifantjes kwamen zo dicht bij dat we ze zelfs konden aanraken. Op het eind kwam er ook nog een klein neushoorntje aan.
Vervolgens zijn we naar Giraffe Manor geweest. Hier hebben we giraffen geaaid en gevoerd. We kregen een ´girafkiss´ en met een mond vol girafslijm stonden we op de foto.
Verder hebben we nog een bezoek gebracht aan het huis van Karen Blixen en aan enkele monumenten in Nairobi. s´Avonds hebben we gegeten in restaurant Carnivore. Dit is een restaurant waar men onbeperkt vlees kan eten. Met grote zwaarden gegrild vlees kwamen de obers aan de tafels. Helaas was het enige exotische vlees dat ze hadden struisvogelballen. De struisvogelballen waren lekker gekruid, dus prima te eten. Vervolgens naar het vliegveld vertrokken, voor het begin van de terugreis.

We hebben een supertijd gehad in Kenia, ontzettend veel gezien, gedaan en meegemaakt. We hebben genoten van de gastvrijheid van de Keniaanse bevolking, de cultuur en de natuur. Natuurlijk hebben we nog het meest genoten van alle kinderen. Het is fantastisch om te zien hoe vrolijk de kinderen zijn, ondanks de ellende die ze al hebben meegemaakt in hun korte leventjes. Om te zien hoe blij de kinderen zijn met de kleinste dingen. En natuurlijk is het fantastisch om te zien hoe netjes de kinderen zijn opgevoed en hoe de grotere kinderen de kleintjes helpen. We zijn een onvergetelijke ervaring rijker en hopelijk word ons verhaal snel vervolgd. Upendo Children´s Centre, born with a purpose en voor altijd in ons hart.

Christel July 2009

 

Newsletter March 2009: Tessa

Lieve allemaal!

Dit berichtje schrijf ik vanaf Nederlandse bodem, ben weer veilig thuis. Dit met zeer gemengde gevoelens.... tuurlijk is het heerlijk weer in mijn eigen bedje te slapen en een goede kop koffie te drinken (bizar toch, in het land waar koffie in de tuin aan de struiken groeit, serveren ze slappe nescafe!!!) mis ik het land, het zonnetje en bovenal de mensen en mijn kids... ;-( Afscheid was dan ook erg moeilijk, lijkt wel hoe vaker ik ga hoe moeilijker het wordt weg te gaan, de kids ziten nu echt zo in mijn hartje, de meeste ken ik nu al meer dan twee jaar, hebben allemaal echt karaktertjes en eigen gewoontes, da's zo mooi om te zien. Maar ik dwaal af, ga even terug naar wat we allemaal gedaan hebben!

 
Op de dinsdag zijn we naar de DCO gegaan, een nieuwe dame op de plek, heel goed. De vorige DCO (District Child Officer = kinderbescherming)was nl een corrupte nare man. Deze dame straalde veel meer uit, ook vertrouwen. Ze weet van onze bouwplannen en ik ben er zeker van dat ze ook hier rekening mee houdt met het plaatsen van kids tot de zome, we zitten nl redelijk aan de max met kids in dit huis! Maar er is altijd nog plaats voor een meer.... lees maar verder dadelijk!

Woensdag, jarig!!!!! Werd wakker met een kleine kater, de avond ervoor was ik nl met Kimm en Mark in een hotel gaan slapen, om zo om 24.00uur mijn 31ste verjaardag in te luiden! Echt zo'n geweldige avond gehad!! Kimm gaf alle bewakers van het hotel zelfverdedigingsles(;-) ) en aangezien ze het hotel bewaakte met pijl en boog (serieus!!!!!) hebben we de halve nacht pijl en boog staan schieten onder de sterren met een biertje in de hand, topverjaardag al!!!! Daarna met Kimm, Mark en Bernard naar de Equator in Nanyuki. Altijd leuk, zo door het land rijden met de bus van Upendo. Onderweg colonne van Britse soldaten ingehaald en om heel veel droge humor dubbel gelegen.'s Avonds zeker 10 kilo aardappelen geschild want... ik wilde friet bakken op een houtsvuurtje voor alle kids, uren werk, hahaha, maar wel heel lekker. had gelukkig hulp van Kimm en Mark, wat weer hilarisch is voor de Kenianen, mannen horen niet te koken, haha! Met de kids een verjaardagsfeestje gehouden bij het kampvuur, frietjes, worstjes, zingen, kaarten en een taart met een kaars (31 zijn er te veeeel!!!!).

 
Janet, een van mijn oudste meiden van 12 jaar oud heeft haar ouders beide verloren aan HIV. Ze is toen bij haar opa en oma ondergebracht maar deze arme mensen zijn vnl dronken en heben Janet meerdere malen uit het huis (planken hutje) weggejaagd. Toch is contact met familie belangrijk dus zijn we op de donderdag met een voedeselpakket op zak naar haar oude huis gegaan. Onderweg stopte we bij haar oude school, waar gelijk een meisje op haar af kwam gerend, Purity. De meiden waen zo blij elkaar te zien, was gewoon ontroerend. Echter kwamen onze tranen pas echt opwellen toen we haar verhaal hoorde. Purity is 14 en al 7 jaar wees, ook zij verloor beide ouders aan HIV. Ze woont nu naast haar broer in een hutje van hout van 2m bij 2m. Broerlief is de helft van de tijd weg op zoek naar werk (heeft de middelbare school nooit knnen afmaken omdat er geen geld was na de dood an de ouders). Purity zit dus de helft van de tijd alleen in dit hutje zonder slot!!!! Wie weet wat er met zo'nm eisje kan gebeuren of wat er al gebeurd is, kippevel..... We mochten Purity meenemen naar de opa en oma van Janet. Dames blij, wij blij! De opa was echter half afwezig, oma zagen we helemaal niet en opa toonde amper emotie bij het zien van zijn kleindochter. Ik wilde mijn voedselpakket dan ook niet hier achterlaten. Heb hem uit fatsoen wat meel gegeven en weg! Gelukkig zagen we ook nog een tante (heeeel jong!!!) met kids en dat was even fijn voor Janet. Daarna door naar het hutje van Purity. Heb hier ook het voedselpakket achtergelaten!!!! Goede bestemming! We spaken met haar af het slot te maken en dat ze het weekend bij ons in Upendo mocht slapen, de dag erna zouden we haar ophalen. Beetje stil van de indrukken reden we naar huis.....

Vrijdagochtend gingen we eerst David ophalen op kostschool, hij was zo verrast, heerlijk om weer bij te kletsen!! Ook hij zou het weekend bij ons doorbrengen. Toen langs Purity. Met haar hoofd van de school spraken we over haar situatie en we gaan proberen haar ook in Upendo onder te brengen. De headmaster zal een aanbevelingsbrief opstellen en dan het proces in werking stellen bij de DCO. Ze gaat volgend jaar nl naar de middelbare school en dat kost geld, dat ze niet heeft, zou zonde zijn zo'n slim mesje aan haar lot over te laten, dus zo zie je maar weer, er is altijd plek voor een kind meer!!!!!

 
Op de zaterdag zijn we met de kids gaan zwemmen in GreenHills als mijn verjaardagkadootje aan de kids. Speeltuin, grasveld en met zwembad!!! Vooral David genoot, zwemmen, met de jongens Mark en Kimm voetballen, stoer doen!!! Ook de kids genoten van de zon, het water en de speeltuin. Popcorn gegeten, soda's gedronken, heerlijke dag!!!
's Avonds was onze laatste avond in Nyeri, de dag erna zouden we al vroeg naar Nairobi gaan. Dus met Chocho (oma!) en Babu (opa Bernard) en David, charles, Kimm, Mark en ikzelf naar een bushbush bar. Echt in de middel of nowhere! Speelde wel life music, hahaha, gitaar en zang die zooooo vals was dat zelfs ik, haha, beter had geklonken! Maar wel even gedanst en gelachen. Vooral Chocho genoot, gaat nl nooooooit uit!!! maar Bernard beloofde, met dronken stemmetje (!) dat hij oma toch echt weer eens mee zou nemen!

Zondag was heftig... Eerst afscheid nemen van de kids, pfffwwww, da's moeilijk, vooral de oudste beseffen het steeds beter en ik kon het dan ook niet droog houden. Weet dat de kids het heel goed hebben, heb schatten van huismoeders maar toch, voelen echt als mijn kids, afscheid is dan zwaar. Heb echt de kids doodgenuffeld, ben echt een te emtioneel meisje soms hoor... Toen door naar Thika waar we David bij zijn moeder afzetten. Deze arme dame is zo arm dat ze niet eens de huur (10euro!!) van haar hut is de sloppenwijk kan betalen. Ook voor haar samen met David een groot voedselpakket gekocht, Dan zie je David stralen dat hij dat voor zijn moeder kan doen! Moeder was ook heel eg dankbaar voor wat we voor David doen, terwijl hij het toch echt zelf doet, hij is zelfs weer een klas omhoog gegaan, slimme vent, ben trots!!!!!! Weet je wat hij gedaan had, elke week 20cent gespaard om een verjaardagkadootje voor mij te kopen!! Hij gaf me een houten olifantje en een heel mooi iets voor aan de muur, nog een verjaardagwens erbij op papier, zo lief, echt een schat!!!!

Toen door naar Nairobi met Ajub om zijn moeder op te zoeken in de gevangenis. Ajub is het jongetje dat nadat zijn moeder hem in de beerput had gegooid een jaar in het ziekenhuis had gewoond voor hij naar Upendo kwam. Hij was toen zo stil, echt gesloten en onbereikbaar met twee grote zwarte ogen...nu lacht hij, praat hij, is hij vrolijk (ok, oderweg even iets minder, toen spuugde hij zijn ontbijt over ons heen uit, hmm fris als je maar een paar kleren bij je hebt, hihi!!!!). Zijn moeder zit nu al bijna twee jaar vast, maar eigenlijk is haar man de grootste eikel. Hij mishandelde zijn vrouw zo erg dat ze in een vlaag van verstandsverbijstering Ajub dit aandeed. Haar man is echter nooit opgepakt en loopt nog vrolijk rond, zonder naar zijn zoon om te kijken. Ajubs moeder werd bij het gevangenishek gehaald en was wel ontroerd toen ze haar zoonje weer zag. Maar pas toen hij in haar armen was kwamen meer emoties, zo ontroerend om te zien, niemand hield het droog. Na 10 minuutjes gingen we weer weg, echt zo'n pijn in je hart doet dat, afschuwelijk.
Zo, uitgehuild Tessa....nee hoor, had nog niet genoeg gehuild vandaag....! Afscheid in Nairobi van Mark, Jackson, Chris, Ajub en...Naftali. Ok hij was mee en met hem heb ik toch iets speciaals qua gevoel. Hij begon dan ook heel erg te huilen en ik ook, Mark heeft hem van me overgenomen maar echt...ik haaaaaat afscheid! Pffwwww!!!!

Toen zijn we als afluiting onzelf gaan verwenennen bij Trattoria, een geweldig restaurant maar ik was echt misselijk na deze dag (of door de gewone, sterke westerse koffie, dat kan ook!) dat ik amper een hap kn eten, dus doggiebag gevraagd en het eten aan twee zwerfmoeders met kids (om 11uur 's avonds op straat!!!!) gegeven.

Volgende ochtend te vroeg op om te vliegen, gelukkig schenken ze gratis wijntjes in het vliegtuig want Kimm en ik zaten er echt even doorheen en op deze manier vielen we in slaap en werden we vrolijker wakker, thuis!

Veel liefs Tessa

 

# februari 2009

Lieve allemaal,

Ben alweer een dikke twee weken in mijn vertrouwde Kenia, heerlijk!!!!! De kinderen groeien als kool, zien er gezond en gelukkig uit en lachen veel. Zelfs Ajub, mijn kleine schat die een jaar in het ziekenhuis had gewoond, en nooit kon lachen begint te praten en jaja, te lachen!!!!! Geweldig om te zien, dan smelt je gewoon!!!

no name








Verder hebben we al veel gedaan, Kimm (een goede vriend die mee is) heeft gevoetbalt met de kids op school, we hebben de grond geegaliseerd voor de nieuwbouw in augustus en we zijn naar een steengroeve geweest. Dit maal staat het bezoek nl vooral in het teken van de nieuwbouw, en dan moet je netwerken natuurlijk!! Dus rijke mensen van hier ontmoeten, waaronder onze 'grote'(vooral qua omvang!!!) vriend van de steengroeve, slijm slijm, drankje hier drankje daar en vooral veeeel lachen!! Haha, nee hoor, is best heel leuk, alleen anders, beetje maffia achtige taferelen, kijk steeds rond of Al Pacino ergens opduikt!! Verder waren we in Nairobi bij de CEO van de Board of NGOs, ivm registratie en kregen we een uitnodiging voor een cocktailparty, met als special guest de vice president, best wel stoer toch! Ook staat er nog een lezing bij de Rotary op de planning dus dat netwerken gaat ons tot nu toe goed af!!!

Verder ben ik hier natuurlijk voor de kids! Mijn 22 prachtige lieve kids! Vorig weekend zijn we met z'n alle naar Aberdere geweest, een wildpark hier vlakbij. Veel dieren gezien, hellas geen olifanten, ze waren er blijkbaar in overvloed en wij zagen maar niets, zijn echt ongelooflijk blind geweest, hoe mis je nu een olifant!!!! Gisteren met alle kids Nyeri Hill beklommen, de kleintjes met de bus, andere lopend en sommige zelfs rennend (Kimm is een Mzungu Mzimu!!!) op de heuvel heb je een practig uitzicht, lekker gespeeld, gepicknickt en gelachen! Genieten die kids, ik dus ook!!!! De drie huismoeders zijn ook schatten, zijn zo lief en de kids luisteren goed en zijn beleefd, fijn om te zien! Ook naar ons luisteren ze goed en ze rennen op onsaf met grote brede lach als ze ons zien, de kids genieten van de aandacht en stralen, voel me happy!!!

no name








We hadden ook gezelschap van Mark, een arts in opleiding van Oxford die in een nabijgelegen ziekenhuis volunteerwok doet. Leuke kerel. Hij is ook bij de Wachira familie blijven slapen dus 's avonds bij het kampvuur waren de heren Kimm en Mark lekker in de weer met droge engelse humor, haha! Ook weer te veel sterren gezien, de hemel is hier zo helder. Maar nog meer sterren hebben we gezien in Masai Mara, waar we echt hebben genoten. We zijn letterlijk (niet gelogen!!!) door een kudde van zo'n 100 olifanten gereden, bizar gewoon. Verder cheetas gezien die aan het jagen waren en natuurlijk heel veel leeuwen. 's avonds met de Masaai om het kampvuur, heerlijk simpel leven daar maar zo heerlijk!!!! 










Kenia is ook heel tegenstrijdig, en ons verblijf hier ook. Van luxe in het Greenhills hotel (waar Kimm in ruil voor 1001 horecatips goede prijzen heeft weten te regelen zodat we af en toe in luxe van de jaren 60, hahaha, kunnen slapen) tot wassen in een teiltje water. Vooral dat laatste natuurlijk, we zijn in Kenia!!! Mijn voeten zijn dan onderhand ook zo vies dat ik ze niet meer schoon krijg en mijn haren voelen aan als stro, voel me zoooo aantrekkelijk, hahaha! Maar da's onzin, heb veel belangrijkere zaken waar ik me druk over moet maken, corruptie, rekeningen aan de ene kant en daarnaast mijn prachtige kids. Daar doen we het voor, en dat is zo dankbaar. ik geniet!!!

Veel liefs Tessa
Lieve allemaal!

Dit berichtje schrijf ik vanaf Nederlandse bodem, ben weer veilig thuis. Dit met zeer gemengde gevoelens.... tuurlijk is het heerlijk weer in mijn eigen bedje te slapen en een goede kop koffie te drinken (bizar toch, in het land waar koffie in de tuin aan de struiken groeit, serveren ze slappe nescafe!!!) mis ik het land, het zonnetje en bovenal de mensen en mijn kids... ;-( Afscheid was dan ook erg moeilijk, lijkt wel hoe vaker ik ga hoe moeilijker het wordt weg te gaan, de kids ziten nu echt zo in mijn hartje, de meeste ken ik nu al meer dan twee jaar, hebben allemaal echt karaktertjes en eigen gewoontes, da's zo mooi om te zien. Maar ik dwaal af, ga even terug naar wat we allemaal gedaan hebben! 









Op de dinsdag zijn we naar de DCO gegaan, een nieuwe dame op de plek, heel goed. De vorige DCO (District Child Officer = kinderbescherming)was nl een corrupte nare man. Deze dame straalde veel meer uit, ook vertrouwen. Ze weet van onze bouwplannen en ik ben er zeker van dat ze ook hier rekening mee houdt met het plaatsen van kids tot de zome, we zitten nl redelijk aan de max met kids in dit huis! Maar er is altijd nog plaats voor een meer.... lees maar verder dadelijk!

Woensdag, jarig!!!!! Werd wakker met een kleine kater, de avond ervoor was ik nl met Kimm en Mark in een hotel gaan slapen, om zo om 24.00uur mijn 31ste verjaardag in te luiden! Echt zo'n geweldige avond gehad!! Kimm gaf alle bewakers van het hotel zelfverdedigingsles(;-) ) en aangezien ze het hotel bewaakte met pijl en boog (serieus!!!!!) hebben we de halve nacht pijl en boog staan schieten onder de sterren met een biertje in de hand, topverjaardag al!!!! Daarna met Kimm, Mark en Bernard naar de Equator in Nanyuki. Altijd leuk, zo door het land rijden met de bus van Upendo. Onderweg colonne van Britse soldaten ingehaald en om heel veel droge humor dubbel gelegen.'s Avonds zeker 10 kilo aardappelen geschild want... ik wilde friet bakken op een houtsvuurtje voor alle kids, uren werk, hahaha, maar wel heel lekker. had gelukkig hulp van Kimm en Mark, wat weer hilarisch is voor de Kenianen, mannen horen niet te koken, haha! Met de kids een verjaardagsfeestje gehouden bij het kampvuur, frietjes, worstjes, zingen, kaarten en een taart met een kaars (31 zijn er te veeeel!!!!). 












Janet, een van mijn oudste meiden van 12 jaar oud heeft haar ouders beide verloren aan HIV. Ze is toen bij haar opa en oma ondergebracht maar deze arme mensen zijn vnl dronken en heben Janet meerdere malen uit het huis (planken hutje) weggejaagd. Toch is contact met familie belangrijk dus zijn we op de donderdag met een voedeselpakket op zak naar haar oude huis gegaan. Onderweg stopte we bij haar oude school, waar gelijk een meisje op haar af kwam gerend, Purity. De meiden waen zo blij elkaar te zien, was gewoon ontroerend. Echter kwamen onze tranen pas echt opwellen toen we haar verhaal hoorde. Purity is 14 en al 7 jaar wees, ook zij verloor beide ouders aan HIV. Ze woont nu naast haar broer in een hutje van hout van 2m bij 2m. Broerlief is de helft van de tijd weg op zoek naar werk (heeft de middelbare school nooit knnen afmaken omdat er geen geld was na de dood an de ouders). Purity zit dus de helft van de tijd alleen in dit hutje zonder slot!!!! Wie weet wat er met zo'nm eisje kan gebeuren of wat er al gebeurd is, kippevel..... We mochten Purity meenemen naar de opa en oma van Janet. Dames blij, wij blij! De opa was echter half afwezig, oma zagen we helemaal niet en opa toonde amper emotie bij het zien van zijn kleindochter. Ik wilde mijn voedselpakket dan ook niet hier achterlaten. Heb hem uit fatsoen wat meel gegeven en weg! Gelukkig zagen we ook nog een tante (heeeel jong!!!) met kids en dat was even fijn voor Janet. Daarna door naar het hutje van Purity. Heb hier ook het voedselpakket achtergelaten!!!! Goede bestemming! We spaken met haar af het slot te maken en dat ze het weekend bij ons in Upendo mocht slapen, de dag erna zouden we haar ophalen. Beetje stil van de indrukken reden we naar huis.....

Vrijdagochtend gingen we eerst David ophalen op kostschool, hij was zo verrast, heerlijk om weer bij te kletsen!! Ook hij zou het weekend bij ons doorbrengen. Toen langs Purity. Met haar hoofd van de school spraken we over haar situatie en we gaan proberen haar ook in Upendo onder te brengen. De headmaster zal een aanbevelingsbrief opstellen en dan het proces in werking stellen bij de DCO. Ze gaat volgend jaar nl naar de middelbare school en dat kost geld, dat ze niet heeft, zou zonde zijn zo'n slim mesje aan haar lot over te laten, dus zo zie je maar weer, er is altijd plek voor een kind meer!!!!! 








Op de zaterdag zijn we met de kids gaan zwemmen in GreenHills als mijn verjaardagkadootje aan de kids. Speeltuin, grasveld en met zwembad!!! Vooral David genoot, zwemmen, met de jongens Mark en Kimm voetballen, stoer doen!!! Ook de kids genoten van de zon, het water en de speeltuin. Popcorn gegeten, soda's gedronken, heerlijke dag!!!
's Avonds was onze laatste avond in Nyeri, de dag erna zouden we al vroeg naar Nairobi gaan. Dus met Chocho (oma!) en Babu (opa Bernard) en David, charles, Kimm, Mark en ikzelf naar een bushbush bar. Echt in de middel of nowhere! Speelde wel life music, hahaha, gitaar en zang die zooooo vals was dat zelfs ik, haha, beter had geklonken! Maar wel even gedanst en gelachen. Vooral Chocho genoot, gaat nl nooooooit uit!!! maar Bernard beloofde, met dronken stemmetje (!) dat hij oma toch echt weer eens mee zou nemen!

Zondag was heftig... Eerst afscheid nemen van de kids, pfffwwww, da's moeilijk, vooral de oudste beseffen het steeds beter en ik kon het dan ook niet droog houden. Weet dat de kids het heel goed hebben, heb schatten van huismoeders maar toch, voelen echt als mijn kids, afscheid is dan zwaar. Heb echt de kids doodgenuffeld, ben echt een te emtioneel meisje soms hoor... Toen door naar Thika waar we David bij zijn moeder afzetten. Deze arme dame is zo arm dat ze niet eens de huur (10euro!!) van haar hut is de sloppenwijk kan betalen. Ook voor haar samen met David een groot voedselpakket gekocht, Dan zie je David stralen dat hij dat voor zijn moeder kan doen! Moeder was ook heel eg dankbaar voor wat we voor David doen, terwijl hij het toch echt zelf doet, hij is zelfs weer een klas omhoog gegaan, slimme vent, ben trots!!!!!! Weet je wat hij gedaan had, elke week 20cent gespaard om een verjaardagkadootje voor mij te kopen!! Hij gaf me een houten olifantje en een heel mooi iets voor aan de muur, nog een verjaardagwens erbij op papier, zo lief, echt een schat!!!!

Toen door naar Nairobi met Ajub om zijn moeder op te zoeken in de gevangenis. Ajub is het jongetje dat nadat zijn moeder hem in de beerput had gegooid een jaar in het ziekenhuis had gewoond voor hij naar Upendo kwam. Hij was toen zo stil, echt gesloten en onbereikbaar met twee grote zwarte ogen...nu lacht hij, praat hij, is hij vrolijk (ok, oderweg even iets minder, toen spuugde hij zijn ontbijt over ons heen uit, hmm fris als je maar een paar kleren bij je hebt, hihi!!!!). Zijn moeder zit nu al bijna twee jaar vast, maar eigenlijk is haar man de grootste eikel. Hij mishandelde zijn vrouw zo erg dat ze in een vlaag van verstandsverbijstering Ajub dit aandeed. Haar man is echter nooit opgepakt en loopt nog vrolijk rond, zonder naar zijn zoon om te kijken. Ajubs moeder werd bij het gevangenishek gehaald en was wel ontroerd toen ze haar zoonje weer zag. Maar pas toen hij in haar armen was kwamen meer emoties, zo ontroerend om te zien, niemand hield het droog. Na 10 minuutjes gingen we weer weg, echt zo'n pijn in je hart doet dat, afschuwelijk.
Zo, uitgehuild Tessa....nee hoor, had nog niet genoeg gehuild vandaag....! Afscheid in Nairobi van Mark, Jackson, Chris, Ajub en...Naftali. Ok hij was mee en met hem heb ik toch iets speciaals qua gevoel. Hij begon dan ook heel erg te huilen en ik ook, Mark heeft hem van me overgenomen maar echt...ik haaaaaat afscheid! Pffwwww!!!!

Toen zijn we als afluiting onzelf gaan verwenennen bij Trattoria, een geweldig restaurant maar ik was echt misselijk na deze dag (of door de gewone, sterke westerse koffie, dat kan ook!) dat ik amper een hap kn eten, dus doggiebag gevraagd en het eten aan twee zwerfmoeders met kids (om 11uur 's avonds op straat!!!!) gegeven.

Volgende ochtend te vroeg op om te vliegen, gelukkig schenken ze gratis wijntjes in het vliegtuig want Kimm en ik zaten er echt even doorheen en op deze manier vielen we in slaap en werden we vrolijker wakker, thuis!

Veel liefs Tessa